Coraz większa popularność zawieszenia pneumatycznego sprawia, że na stosowane dotąd rozwiązania ze sprężynami i amortyzatorami patrzymy, jak na anachronizm. Warto jednak uczciwie przyjrzeć się ewolucji, jaką przeszło zawieszenie.
Zawieszenie pneumatyczne początkowo wykorzystywano przede wszystkim w maszynach rolniczych i budowlanych. Dopiero po pewnym czasie zdecydowano się zastosować to rozwiązanie w samochodach osobowych w celu efektywnego tłumienia nierówności na drodze. Pierwsze auta seryjne wyposażone w układ pneumatyczny zaczęto produkować we Francji w latach 20-tych XX wieku. Francuzi uznawani są za pionierów tej technologii.
Ogromną popularnością cieszył się Citroën DS, w którym zamiast stalowych sprężyn zamontowano cieczowo-gazowe zawieszenie hydropneumatyczne, co pozwoliło uzyskać niespotykany dotąd komfort jazdy. Rewolucyjne okazało się także zawieszenie pneumatyczne Mercedes wprowadził je w 1962 roku w modelu W112. Przełom polegał na zastosowaniu kompresora stanowiącego źródło powietrza i pozwalającego utrzymywać prześwit auta na jednakowym poziomie.
Nowoczesne zawieszenie pneumatyczne znacząco różni się od tego, które dawniej montowano w samochodach. Cechą wspólną dawnych i obecnych układów są poduszki (miechy) pełniące funkcję amortyzatorów oraz kompresor dostarczający powietrze. Największa różnica dotyczy elektroniki. Współczesne samochody z zawieszeniem pneumatycznym wyposażone są w szereg czujników, które na podstawie zebranych danych dotyczących m.in. wysokości auta, ciśnienia powietrza w układzie, prędkości jazdy, czy też stanu drogi samodzielnie regulują pracę całego układu.
Zastosowanie takich rozwiązań pozwala znacząco podnieść sprawność zawieszenia, a co za tym idzie – komfort jazdy. Pomimo tego, że podstawowa zasada działania pozostaje taka sama, poszczególne układy mogą się między sobą różnić. Przykładowo zawieszenie pneumatyczne Audi A6 C6 będzie skonstruowane nieco inaczej od zawieszenia montowanego przez innych producentów aut.
